Joanna Gruesome ‎– Peanut Butter

Label: Fortuna Pop! ‎– FPOP185LP
Format: Vinyl, 12", 45 RPM, Album
Country: UK
Released: Apr 2015
Genre: Pop
Style: Indie Pop

Tracklist:

A1 Last Year
A2 Jamie (Luvver)
A3 Honestly Do Yr Worst
A4 There Is No Function Stacy
A5 Crayon
B1 I Don't Wanna Relax
B2 Jerome (Liar)
B3 Separate Bedrooms
B4 Psykick Espionage
B5 Hey! I Wanna Be Yr Best Friend

Barcode and Other Identifiers:

Barcode: 5060044172458

Po dwóch latach od debiutu skład z Cardiff wrócił z drugą płytą. Albumem pełniejszym i jeszcze bardziej chwytliwym niż debiutanckie Weird Sister, jeszcze ciekawiej rozpisanym i rozegranym. żeby nie powiedzieć po prostu, że wypełniony od początku do końca przebojami. Ale nie „przebojami”, tylko utworami, których słuchanie naprawdę sprawia przyjemność i które nie znudzą się po jednym czy dwóch (w porywach do pięciu) odtworzeniach. Duża w tym zasługa samego czasu trwania płyty, raptem 22 minuty? Kto by się zmęczył takim materiałem!

Peanut Butter nie odchodzi od tego, co Joanna Gruesome prezentowali na pierwszym albumie. Walijczycy nadal stawiają na hałaśliwe riffy i krzykliwy wokal Alanny, na szaleńczą gonitwę z czasem i perkusją, na tę noise-popową zadziorność, którą przeplatają melodyjnymi wstawkami. Otwierający płytę 'Last Year' to połączenie Perfect Pussy z jednej strony, i The Pains of Being Pure at Heart z drugiej. To porównanie wydaje się być chyba trafnym podejściem do muzyki JG, która oscyluje właśnie na krawędzi stylistyk obu składów. Chaotycznie i balladowo, pojedynczo lub w fuzji o zmieniającym się temacie. 'Psykick Espionage' jest tego najlepszym przykładem – ostry początek z wykrzykiwanym tekstem McArdle przechodzi w delikatną, dream-popową piosenkę, by następnie kolejny raz przycisnąć pedały, podkręcić piece i dalej podążać w post-punkowym kierunku. To samo dzieje się z 'Honestly Do Your Worst', gdzie Joanna Gruesome idealnie wyważają wszelkie proporcje. Zwrotki zagrane dynamicznie, z pazurem, refreny rozpieszczające słuchaczy, o nastolatkowym wydźwięku, tym takim naiwnym jeszcze, nieznającym świata i niemyślącym o przyszłości.

„Naiwność” to dobre określenie na brzmienie kwartetu z Cardiff. Te melodie właśnie tak się prezentują: bezczelnie jak pierwsze piosenki Los Campesinos, energicznie jak debiut Perfect Pussy, wrażliwie jak The Pains of Being Pure at Heart z 2009 roku i przebojowo, jakby zostały napisane przez zespół z wieloletnim doświadczeniem.

Peanut Butter jest dobrą płytą, dojrzałą i podkreślającą styl Joanny Groesome, który został zapoczątkowany na Weird Sister, a wypolerowany właśnie teraz; bo nawet w tych brudnych melodiach, szorstkich jak papier ścierny riffach i krzyku McArdle skrywają się umiejętności nieprzeciętne. Jaka będzie przyszłość Walijczyków po odejściu Alanny i zastąpieniu jej dwiema(!) wokalistkami, Roxy i Kate? Czas pokaże, ale nie da się ukryć, że to właśnie dotychczasowa liderka była kołem napędowym JG. Pozostaje czekać i słuchać Peanut Butter, bo choć to album krótki, to w pełni kompletny.